ცოტა შორიდან დავიწყე ხომ? ნუ, კარგი, დავუბრუნდეთ იმას რომ ეს ჩემი გაქუცული ფოტოაპარატი, რომელიც ყოველდღე ჩანთაში მედო მიუხედავად იმისა მზე იყო თუ წვიმა, ცუდ განწყობაზე ვიყავი თუ გადასარევზე და როდესაც დავაფიქსირე ის ფაქტი, რომ ჩემი ჩანთა რამდენიმე გრამით მსუბუქი იქნებოდა, მეგონა ჭკუიდან შევიშლებოდი. თუმცა, მსგავსი არაფერი მომხდარა. ჩემმა მეგობარმა უფრო განიცადა მე მგონი ეს ფაქტი. მე კი დამშვიდებული ვფიქრობდი მის შემცვლელზე.
შემცვლელი სულ ცოტა ხანში გამოჩნდა. თავის ფუნქციას მშვენივრად ასრულებს და სულ ცოტა მოდიფიკაციებიც სჭირდება, რასაც იმედია მალე მოვაბამ თავს. ალბათ გაგიჩნდება კითხვა, რა შუაშია ფოტოაპარატი იმასთან, თუ რა ხდება თბილისში. როგორ არ არის? შუაში კი არა თავშია. სად ის შენ თავად რომ აფიქსირებ იმას რაც გარშემო ხდება და სად სხვის გამოდებულ ფოტოებს რომ ათვალიერებ და ფიქრობ რომ ამა თუ იმ მოვლენის აღბეჭდვა შენც შეგეძლო.
მოკლედ, ამ ბლოგის არქივსაც სწორედ იმ მომენტიდან დავიწყებ, როდესაც ჩემი ახალი აპარატით პირველ ივენთზე აღმოვჩნდი. სწორედ მისი დამსახურებაა, თარიღებიც რომ ზუსტად მახსოვს და არ მიწევს Facebook-ზე past event-ებში ქექვა.
სიტუაცია ლისის ტბაზე დაიგეგმა. ზაფხულში ღია ცის ქვეშ მუსიკის მოსმენას რა სჯობს არა? მითუმეტეს როცა წინ ყველა ივენთს დიდი რიტუალები უძღვის, კერძოდ მიხვდებით ალბათ ალკოჰოლით სისხლის გამდიდრებას რომ ვგულისხმობ. მაშინ არც კი გაგვივლია აზრი რომ ჩვენს საყვარელ დემოკრატიულ და ხალხის მოყვარულ ქვეყანაში აიკრძალებოდა და უფრო მეტიც, ჯარიმები დაწესდებოდა ამ კეთილი საქციელისთვის.
იპოდრომიდან ლისზე ტაქსით დავიძარით, ადგილმდებარეობა ზუსტად არ ვიცოდით, რათქმაუნდა არც ტაქსის მძღოლი იყო აზრზე, თბილისელი ტაქსისტების 99% ხომ არათბილისელია. მაშ ასე, ისევ და ისევ ჩვენნაირმა ხალხმა გაგვიკვალა გზა და აღმოვჩნდით (არა)განათებულ მინდორში. ნაცნობებს კი არა საკუთარ თავს ვერ ვპოულობდით, ყველაფერთან ერთად ბევრი მინდორში უხვად იყო ორმოები და რომ არა მანათობელი მობილური ტელეფონები, რწყილი და ჭიანჭველას მაგალითი არაერთჯერადად განმეორდებოდა (ახლაც არ ვარ დარმუნებული რომ რომელიმე თქვენგანმა იქ არ ამოყო თავი).
მუსიკა? განძრევა შეიძლებოდა, თუმცა რამდენადაც ცოტათი მოძველებულ ამბავს ვიხსენებ, ჟღერადობით დიდად კმაყოფილი არ ვიყავი. ყველაზე მეტად Forestის სეტმა წამოიღო ემოციები, თუმცა იქაც ერთგვარი "ჩეპე" მოხდა, როდესაც ე.წ. ვილი ლის ანუ გრინჩს ხმა გაუთიშეს თუ რაღაც ელექტრო პრობლემა იყო, რის შედეგადაც მისი კომენტარი ასე ჟღერდა: "ძლივს გავხურდი და მაინცდამაინც ახლა". ანუ თუნდაც ეს იმაზე მიუთითებს რომ არ იყო იდეალური სიტუაცია გასახურებლად. რამდენიმე ადამიანმა ღია ცის ქვეშ ყოფნას ანტიდოტში წასვლა და ჟორჟიკას მოსმენა არჩია და ჩვენც იქით გვექაჩებოდა, მაგრამ ნურას უკაცრავად. ვაფიქსირებ ჩემს სუბიექტურ აზრს: ოთხ კედელში გამოკეტვას და ბუღში ხტუნაობას, არჩევანი თუ მაქვს აუცილებლად გარე ივენთებს ვამჯობინებ.
ასე იყო თუ ისე, ბოლომდე მაინც არ დავრჩით, არც გული დამწყვეტია წამოსვლისას. ბოლო დროს დამჩემდა ღამის თბილისში სეირნობა ერთ ან ორ მეგობართან ერთად. არც ის ღამე იყო გამონაკლისი და ღამის 3 საათზე შუა პავლოვზე რამდენიმე ჩვენნაირი მოსეირნე შემოგვხვდა. აღმოვაჩინეთ რომ ისინიც ლისიდან მომავალი ზედმეტად ჩვენნაირები იყვნენ და ერთად გავუყევით გზას.
ხანდახან რა ბედნიერებაა, როდესაც სრულებით უცხო ადამიანები ერთმანეთს უგებენ, ერთად იცინიან, ხუმრობენ და ის შემთხვევითი ურთიერთობა კარგ ნაცნობობაში გადაიზრდება ხოლმე. ასეთ დროს ჰუმანების ბუნებას კიდევ უფრო კარგად ვწვდები. და ბოლოს რამდენიმე კადრი ზაფხულის პირველი დღეების ამ ღამიდან.
და ერთი ვიდეოც, რომელიც ხარისხით ვერ დაიკვეხნის მაგრამ მაინც ყურსაჩინოებისთვის გამოდგება
No comments:
Post a Comment