რომ შევედით ადგილები არ იყო, უფრო სწორად თავიდან ვერ შევნიშნეთ, რომ ზუსტად დინამიკებთან თავისუფალი იყო მაგიდა და დიჯეების გვერდით მოვკალათდით. მენიუში ყველაფერი ეწერა ლუდის გარდა, მიმტანს რომ ვკითხეთ იმანაც კი არ იცოდა იყო თუ არა ბარში ლუდი ან კი რა ღირდა. გაკითხვ-გამოკითხვის შემდეგ ჰეინეკენი მივიღეთ - ფასი 6 ლარი, მომსახურება + 2 ლარი და შესაბამისად საღამოს ცეკვაში გატარება 20 ლარი დაგვიჯდა, რაც ჩემი აზრით არაა ურიგო.
ხო, ახლა რაც შეეხება გართობას, არავინ ცეკვავდა..არ მესმის, როგორ შეიძლება ენერგიული, სასურველი, მოსაწონი მუსიკის ფონზე არ იცეკვო, თუნდაც ეს კაფეში იყოს. ადგილზე ხელებისა და ფეხების თამაში, კომპლექსები და "ვაიმე ხალხი აქ ზის, ჭამს, მე როგორ ვიცეკვო, ყველა ხომ მე შემომხედავს" მომენტები მძაფრად იყო, თუმცა ერთი ხელის მოსმით მოვსპეთ სტერეოტიპები და მეგობართან ერთად მთელი საღამო არ გავჩერებულვართ. უკვე რამდენიმე საათის შემდეგ რამდენიმე ნაცნობიც აგვყვა და ვაკუუმი ოდნავ შეივსო, თუმცა არა მნიშვნელოვნად. Ujin Rayს და გიო ბებიავას სეტები სახურავებიდან უკვე ცნობილი იყო და ორმაგად სასიამოვნო, ნიკოლას ჯაარის mi mujerიც არ გამოუტოვებიათ.
და მაინც, მსგავს პატარა კაფუშკებში დიჯეი სეტები არ ამართლებს იმიტომ რომ ცეკვა გინდა და ადგილი არ არის, თან ხალხი იქ საცეკვაოდ არ დადის და უბრალოდ მუსიკის მოსმენა რომ მინდოდეს, გავიკეთებ სახლში კოქტეილს, ჩავრთავ საყვარელ სეტებს, ავუწევ ბოლომდე და ვიკაიფებ ჩემთვის.
ცოტა ფოტომასალაც:
No comments:
Post a Comment