წინა რამდენიმე დღის განმავლობაში აქტიურად შეარდებოდა (არ შეიმჩნიოთ ფეისბუქური ტერმინოლოგია, მაინც ბოლოს ყველა გზა იქით მიდის) Roof Sundayz ივენთი, საკმაოდ გასაიდუმლოებული და დამაინტრიგებელი დახასიათებით, ანუ ადგილი ბოლო დღემდე გასაიდუმლოებული იქნებოდა, ისევე როგორ ლაინ-აფი. ერთადერთი რაც ინტერესს იწვევდა იყო ბევრი საერთო მეგობრის ეთენდინდი და ისევ და ისევ ღია ცის ქვეშ ჩატარების ხიბლი, ანუ სადღაც სახურავზე.
თბილისში რომ ბევრი ივენთისთვის განკუთვნილი სახურავი არ გვაქვს, ამას მაშინვე მივხვდი, როგორც კი ვეცადე გამეხსენებინა მსგავსი ადგილები. და მაინც, ვორჭოფობდი წასვლის თაობაზე, რომ არა ერთი კომენტარი ჩემი-ისევ-და-ისევ-ფეისბუქ-მეგობრისგან, რომელმაც ჩემი საყვარელი სიმღერის ბმულზე დამიწერა კომენტარი რომ სწორედ მის დაკვრას აპირებდა საღამოთი. ივენთი 3 საათზე იწყებოდა და ღამის 12-ის ნახევრამდე უნდა გაგრძელებულიყო. ვინაიდან მიჩვეულები ვართ საწყისი დროების დიდი ამპლიტუდით ვარირებას და თან ამასთან ერთად აშკარად არ უწყობდა მზე ხელს სახურავზე ყოფნას (გასარუჯად ამსვლელებს ხომ არ მივეკუთვნებით), ამიტომ 6 საათის შემდეგ გავედი სახლიდან. ექსპრომტად მეორე მეგობარს შევხვდი, სანამ ველოდი რუსთაველზე ბევრი წრე დავარტყი, ქვევიდან, ზევიდან, პარალელური ქუჩებიდან, ყველა მხრიდან და საბოლოოდ სასტუმრო "თორის" შესასვლელთან მოსაწვევების გარეშე მივედით. ჩემი ფეისბუქის-მეგობარი-დიჯეი ჯერ არ ჩანდა, დაცვა კი ზედმეტად კეთილმოსურნე ჩანდა და რომ გაიგო წუთი წუთზე მოსაწვევი გვექნებოდა, მის გარეშე შეგვიშვა (ეს კეთილმოსურნეობა ეჭვი მაქვს ალკოჰოლის ჭარბად მოხმარებამ გამოიწვია, მაგრამ მთავარი ხომ მაინც შედეგია).
პირველი შთაბეჭდილება იმაზე უკეთესი იყო ვიდრე მოველოდი. არა-ვაკანდური-ყოფილ-ნაით-ოფისური-სახეები უკვე ქმნიდა იმის წინაპირობას რომ აქ საკმაოდ დიდხანს დავრჩებოდი. მუსიკაც სასიამოვნოდ ვიბრირებდა. წინა პოსტში რომ წმინა რიტუალი ვახსენე, იმის გარეშე მივედით და შესაბამისად წყურვილი მკლავდა, ბართან დიდი რიგიც არ იყო და ვოდკა+XL მოვითხოვე. ჩემს გვერდით ორი ბიჭი იდგა, სავარაუდოდ ბარმენის ნაცნობები, ან უბრალოდ შედარებით ცნობადი სახეები. ტენდენციურმა ბარმენმაც არც აცია, არც აცხელა, 3 პლასტმასის ჭიქა გვერდიგვერდ დადგა, ორში ნორმალური და თანაბარი რაოდენობის ალკოჰოლი ჩაასხა, ერთი კი იმის ნახევარი, შემდეგ დაამატა XL და რასაკვირველია ის მესამე ჭიქა მე გადმომცა. არ ვიყავი ეტყობა გახურების ხასიათზე და გამოვართვი (თბილისი ხომ პროვინციული ქალაქია, აჰა თქვენ ერთ-ერთი დამადასტურებელი მაგალითი).
ასე იყო თუ ისე, დრო გადიოდა, ხალხის რაოდენობა შესაბამისად იზრდებოდა, მუსიკა კიდევ უფრო უკეთესი ხდებოდა, ზოგიერთ დიჯეის პირველად მოვუსმინე, სანდერსა დამამახსოვრდა, Ujin Ray, გიო ბებიავა, ზუკამ კეთილი ტრეკები დაუკრა (მაგრამ ის მაინც არა, რასაც დღისით შემპირდა), სუმომ კი ფალკე გაიხსენა და ჩემი სრული აჟიტირება გამოიწვია. ფრედი ხომ პირველი ალტერვიზიის მერე ჩემი აბსოლუტური ფავორიტი გახდა და დიდი იმედი მაქვს თუ ისევ თბილისში არა, სადმე, მსოფლიოს რომელიმე კუთხეში მექნება ბედნიერება მოვუსმინო. იყო რამდენიმე არა გამორჩეული დიჯეიც,
ადგილიდან განძრევა რომ არ მოგინდებოდა, მაგრამ ნუ მაქსიმალისტობას უკან მოვიტოვებ და პოზიტიურ განწყობას ვინარჩუნებ.
ბევრი ნაცნობი დავაფიქსირე, ბევრი უცნობი ნაცნობი გახდა. ორგანიზება ივენთს აშკარად არ აკლდა, რაც გეგეშას დამსახურება იყო და იმდენად კმაყოფილი წამოვედი, რომ 100%-ით ვიცოდი შემდეგ ივენთს არ დავაკლდებოდი. წინასწარი ინფოს მიუხედავად, აღმოჩნდა რომ სახურავები ქართველი დიჯეების მუსიკით მხოლოდ ორ კვირაში ერთხელ შეიმოსება.
და ისევ რამდენიმე ფოტო შემთხვევის ადგილიდან:
და ბოლოს ის რასაც აუცილებლად უნდა მოუსმინოთ:
No comments:
Post a Comment