არა-დაკოპირებული პოსტი ანუ მორიგი პარასკევი თბილისში

დადგა უიქენდის დრო. სიმართლე რომ ვთქვა, რაც დრო გადის, მით უფრო მგონია რომ წინა კვირების პოსტების დაკოპირებაც კი შემიძლია, იმიტომ რომ არაფერი ახალი არ ხდება. იტყვით ალბათ, ხომ იცოდი სადაც ცხოვრობ, რა გინდოდა მაშინ, ეს ბლოგი რატომ წამოიწყეო, მაგრამ ხომ იცით, ადამიანი იმედით ცხოვრობს, იმედი კი ისეთი ოხერია რომ ბევრ რამეს გაგაკეთებინებს.

დღევანდელი საღამოს მიმოხილვას ყველაზე მასშტაბური ივენთით დავიწყებ, რომელიც გლდანში, კვლავ თეთრ ტბაზეა დაგეგმილი. მე მგონი ადამიანებმა არ იციან ზუსტად სიტყვა "ფესტივალის" მნიშვნელობა იმიტომ რომ ბოლო დროს რაც კი რამე გაკეთდა, თითქმის ყველაფერს ფესტივალს არქმევენ, არადა დარწმუნებული ვარ რომ არ შეიძლება ამდენი "ფესტივალი" აკეთონ ყოველწლიურად. ამ ჯერზე ეს არის Living the Dream ფართი, რომელიც 24 საათის განმავლობაში ნონ-სტოპ უნდა ჩატარდეს და წესით უკვე შუადღის თორმეტ საათზე უნდა აეღო სტარტი. ლაინ-აფს რაც შეეხება, დიდად შთამბეჭდავი არ მომეჩვენა მიუხედავად იმისა, რომ საკმაოდ ჩამოგრძელებულია. დაუკრავენ Misha G, Mixline, Soul DeeJays, Dimitri Funky და კიდევ ბევრი არაფრისმთქმელი სახელები (რა ვქნა, არ ვარ მათ სამეგობროში და არ ვიცნობ).

შემდეგ უკვე ნატახტარის ექსტრემალური ფართი იმსახურებს განხილვას. თუ იცით სად არის ნატახტარის აეროდრომი (ჩემგან განსხვავებით) და თან თუ ბაიკერი ან ოფროუდერი ხართ, ეს ივენთი ალბათ განსაკუთრებით მოგეწონებათ. მე პირადად უფასო ლუდის იდეაც მომეწონა, მაგრამ სამწუხაროდ არაა დაკონკრეტებული, რა ტიპის მუსიკა იქნება, ლაივი თუ ლეპტოპური, რაც საკმაოდ მნიშვნელოვანია.

პარასკევი საქველმოქმედო საღამოს გარეშეც არ ჩაივლის, ასე რომ ვისაც 5 ლარი არ ენანება, წაბრძანდით "მაგთი კლუბში" 9 საათზე. აქ გაიმართება ახალი ფონდის პრეზენტაცია, რომელიც მიუსაფარ ადამიანთა დახმარებას ისახავს მიზნად და იმისთვის, რომ ხალხი მიიზიდონ ამ ერთი შეხედვით მოსაწყენ ღონისძიებაზე, დიჯეიც კი დაუკრავს, სპეც-სტუმრები კი ელენე კალანდაძე (ყოფილი ვარსკვლავების აკადემიელი) და ნოდარიკო ხუციშვილი იქნებიან.

"დივანში" საღამო ისევ ორ ნაწილად გაიყოფა. 8 საათიდან ერთგვარი პეჩაკუჩა (PechaKucha) ივენთია დაგეგმილი, რაც როგორც მივხვდი აერთიანებს კრეატიულ ხალხს, ისინი ერთმანეთს უზიარებენ გამოცდილებას და ნამუშევრებს და წესით საკმაოდ საინტერესოდ უნდა ჩაიაროს. ამის შემდეგ უკვე Solar Eclipse-ის ჯერი დგება 11 საათიდან. ეს ჯგუფი (ჯგუფი გამხდარა, ადრე როგორც მახსოვს ერთი ადამიანი უკრავდა) Forestის შვილობილია და ვერ ვიტყვი რომ ან ისეთივე პოპულარულია ან ისევე მოსაწონი, როგორც წინამორბედი, მაგრამ ალბათ ბევრ გადაღეჭილ "მიქშერისტებს" სჯობს.

DJ გიგი ჩიჩუა, რომელიც მახსოვს Mezzoს სახე იყო, ამჯერად მისონში გადაბარგებულა და დღეს 11 საათიდან დაუკრავს, თუმცა თუ სოციალურ ქსელში ამ ივენთის "პოპულარობას" გავითვალისწინებთ, დიჯეი ალბათ მისონის მომსახურე პერსონალს თუ აიყოლიებს მხოლოდ.

კაფე-გალერეაში დღეს კობერტი და ბაჩო ჩალაძე უკრავენ. საკმაოდ კარგი ტანდემია (თუ მეხსიერება არ მღალატობს)

აი ძირითადად ასეთი საღამო ჩაივლის დღეს თბილისში, უიქენდის შესახებ თუ გინდათ ინფო, ოდნავ მოგვიანებით შემოიხედეთ

პარასკევღამობა

ჩემი საყვარელი დღე დადგა
არა, საღამო
ანუ დრო 7 საათის შემდეგ..
იყო პერიოდები როდესაც პარასკევი საღამო ჩემთვის მხოლოდ შაბათს საღამოს დგებოდა იმიტომ რომ შაბათსაც მიწევდა მუშაობა, მაგრამ სიტუაცია დასტაბილურდა და პარასკევმა ისევ თავისი იდენტურობა დაიბრუნა.
თავიდან პარასკევი იყო 2–დღიანი თავის დაღწევა ბაღიდან, მერე სკოლიდან, მერე ნაწილობრივ უნივერსიტეტიდან, ახლა სამსახურიდან, განვითარების პიკია ხო მგონი? მეტი რისგან თავის დასაღწევი შეიძლება იყოს პარასკევ საღამო: ოჯახისგან? ქმრისგან? ბავშვებისგან? ფეხების გაპარსვისგან? საძილე წამლების დალევისგან? არა, შორს წავედი უკვე.

მოკლედ, პარასკევი საღამოა და ჩამოვუყევი დაგეგმილ ივენთებს. თუმცა არა, ვიტყუები, ივენთებს უკვე 1 კვირაა ვამოწმებ, ნუ ისეც არა რომ ყოველდღე შევდიოდე და ვინიშნავდე, უბრალოდ თვალს გადავავლებ ხოლმე რა ხდება.

გუშინ "არდიფესტი" გაიხსნა. ეს არის მოკლე, სულ რაღაც 25–წუთიანი სპექტაკლების ფესტივალი. წელს უკვე მესამედ ტარდება (ნეტა წინა ორს დავსწრებოდი, შედარების საშუალებაც მომეცემოდა). ფესტივალი წელს 5 დღეს გრძელდება და სპექტაკლები 8–ის ნახევარზე იწყება (ოუვერთაიმებზე რომ არ ვრჩებოდე, იდეალური დროა). მერამდენედ მომინდა ვიყო თეატრალური უნივერსიტეტის სტუდენტი კვლავ, შესვლა 3 ლარი იქნებოდა, ნუ არც ისეა ბილეთის ფასი კატასტროფული – 5,7 ლარი. თუმცა მახსოვს, თეატრალურში სწავლის დროს, თავისუფალ თეატრში უფასოდ შეგვეძლო სპექტაკლებზე შესვლა (რაშიც ბალკონზე ფეხზე დგომა შედიოდა მხოლოდ, მაგრამ ახალგაზრდობაში ეს გვიხაროდა კიდეც როგორც არაფორმალებს).

ისევ და ისევ ზემოთ ხსენებული ოუვერთაიმების გამო, გუშინ გახსნას ვერ დავესწარი, მაგრამ აი დღეს ერთმა საყვარელმა გოგომ მომახსენა რომ თურმე გუშინ ნახა სადღაც ჩემი სტატუსი რომ წასვლა მინდოდა და ორი ბილეთი დაბრონა, ერთი ჩემთვის ,მეორე – თავისთვის. ძალიან მესიამოვნა და ვინაიდან მართლაც მინდა ვნახო რა ხდება დღეს ახალგაზრდულ თეატრალურ სამყაროში, პარასკევ საღამოს სამეფო უბნის თეატრიდან დავიწყებ.

დღევანდელი სამი პიესიდან ყველაზე მეტად "Wodka gorbatchoW" მაინტერესებს, გასაგები მიზეზების გამო, თუმცა აუცილებლად ყველა სპექტაკლს დავესწრები და ვნახოთ რამდენად გაამართლებს სახელწოდება მოლოდინს.

აი თეატრალური გადახვევის მერე პარასკევი ხომ თავის თავს არ დაემსგავსება  ალკოჰოლიზირებული ღამის გარეშე. თან საკმაოდ გემოვნებიანი ორგანიზატორები აკეთებენ ივენთს კლუბ "ანტიდოტში", რომლის ერთ–ერთ წინამორბედ ივენთზე უნდა დავწერო მოგვიანებით. სახელს თუ დავუჯერებთ ფოტოგრაფებისა და მოდელების წვეულებაა, რეალურად თუ ვიმსჯელებთ ალბათ ფოტოკამერა ასხმული გოგო–ბიჭები (დავაკონკრეტებ: ძირითად მასას ვგულისხმობ და არა ყველას) და გრძელფეხება, გამხდარი, შეიძლება სრულიად ულაზათო და დაგრეხილი ვონაბი–მოდელები დაგვხვდეს. ვინ დაუკრავს , მითითებული არაა, თუმცა ისევ და ისევ ფიდბექიდან გამომდინარე, არ მგონია რომ ცუდად შერჩეული დიჯეები იყვნენ, ასე რომ საღამო ცემს ხელშია. შედეგები კი უკვე მოგვიანებით.

თქვენც მხიარულ, გაღიმებულ და ენერგიული ღამის გატარებას გისურვებთ. ნათქვამია, პასაკევ საღამოს როგორც გაატარებ, მთელი უიქენდი ისე იქნებიო (ნუსას სიბრძნეებიდან).

ისევ კრუიზი, ისევ სახურავი ანუ vol.3

ეს უკვე სულ ციცხალი ამბავია, ანუ 26 ივნისის. პრინციპში ინფორმაციულ ვაკუუმში ვიმყოფებოდი რაც მოსალოდნელი იყო იმდენად გასაიდუმლოვდა ახალი ივენთის დეტალები. და სწორედ კვირას, შუადღეზე გავარკვიე რომ თურმე ისევ კრუიზის სახურავის დაპყრობა იყო გამიზნული.
მიუხედავად იმისა, რომ სიახლეები მიყვარს, თავიდან ადაპტაციას საკმაოდ რთულად გავდივარ და ამიტომ ისევ ნაცნობ სიტუაციაში მოხვედრა რაღაც მხრივ მესიამოვნა.
წელს მე მგონი ზაფხული საკმაოდ ადრე და საკმაოდ პროდუქტიულად დაიწყო. რასაკვირველია, სხვა რა უნდა ხდებოდეს თბილისში დღისით, მზისით, თუ არა აქტიური გარუჯვა. მეც ჩემი დიდად მოსაწონი და დამკვიდრებული სოლარიუმიდან გადავინაცვლე აუზზე და შუადღეზე ლაგუნაზე შევიწვი ამ სიტყვის პირდაპირი მნიშვნელობით. არც ძვირიანმა კრემებმა მიშველა, არც ვითომ სოლარიუმის რუჯმა, რაც აშკარად დამეტყო საღამოთი და ვინც მნახა, ისინი უსიტყვოდ დამეთანხმებიან. წინა დღეს ჩემი მეგობარი მეუბნებოდა ლაგუნაზე შეზლონგი აღარ იყოო და კვირას ეს 100%ით გამართლდა. მზეს დახამებული ადამიანების ჯგუფს შევუერთდით და რომ ვიგრძენი უკვე ვორთქლდებოდი სასწრაფოდ გამოვეცალე შეზლონგსაც, აუზსაც და ჩემს მეგობარსაც და საღამოსთვის მცირედი მომზადება გადავწყვიტე.
ამ ჯერზე გადავწყვიტეთ მრავალფეროვნებისთვის და ერთგვარი ექსპერიმენტის სახით, ა'სახურავების წინ ცოტა ალკოჰოლით გავჯერებულიყავით და გვენახა იმაზე უკეთ თუ გავერთობოდით ვიდრე წინა ივენთებზე, თან ამდენ-"მთვრალ"-ადამიანს-მთელი-საღამო-ჩემმა-მტერმა-უყურა პრინციპმა გადაჯაბნა და კრუიზთან რომ მივედით, უკვე ამაღლებული განწყობა გვქონდა.
პირველი რაც შესასვლელთან დაგვხვდა იყო რიგი, თან ისეთი საოცარი რიგი, რომელიც არ მცირდებოდა იმიტომ, რომ როგორც აღმოჩნდა აღარავის უშვებდნენ, მოსაწვევებმა აზრი დაკარგა და დაცვაც ისე უხეშობდა რომ თავი რომელიღაც ზე-გლამურნ ივენთზე მეგონა, ბამბა და მისონი მიმიქარავს. ერთია ის თუ რას ეტყვი ადამიანს და მეორე კიდევ ის თუ როგორ ეტყვი. დაცვის უტიფრობა ზღვარს გადადიოდა, თუმცა ერთადერთი რაც სამართლიანად მეჩვენა ის იყო, რომ ნაცნობობა-ძმაკაცობა არ ჭრიდა (თითქმის, გამონაკლისები აშკარად იყო). ჩემი მეგობარი ფოტოებს იღებდა და კინაღამ აპარატი წაართვეს, რა უფლებით უნდა ჩამოერთმიათ არ ვიცი, მაგრამ ფაქტია რომ მცდელობა იყო. მე მგონი რესტორნის დაცვამ თავი პრეზიდენტის დაცვად წარმოიდგინა ამდენი ხალხი რომ დაინახა და თავის მოვალეობას ზედმეტი თავგანწირვით ასრულებდნენ.
უკვე სურვილიც აღარ მქონდა შესვლის ამ ყველაფრის მომსწრე რომ გავხდი, მაგრამ როგორღაც სახურავზე აღმოვჩნდით. მე მგონი ორჯერ მეტი ხალხი იყო ვიდრე წინა ჯერზე. ტუალეტში გოგოები ჯგუფებად შედიოდნენ, ალბათ ბიჭებიც, მაგრამ ამდენი არ დამიფიქსირებია. ბართან მწყურვალი ხალხის რიგი იდგა, პურის რიგები მიმიქარავს. სამაგიეროდ, თითქმის არ იყო წინა ივენთიდან გადმონაშთი "ტუფლებიანი მასტები", არაფერი ეშველა "შპილკებიან" გოგონებს მიუხედავად იმისა რომ დრეს კოდი ქუჩის სტილი უნდა ყოფილიყო. მართალია, არის შემთხვევები როდესაც მეც მივდივარ ივენთზე ჰაი ჰილებით, მაგრამ არა ყოველ ჯერზე და მითუმეტეს არა ისეთ ადგილას სადაც ვიცი რომ რამდენიმე საათი გადაბმულად არ უნდა გავჩერდე, ნამდვილად არ მიღირს სექსუალურობის ხარჯზე ფეხების მოტეხვა და მერე რამდენიმე დღე "მაზოლებზე" წუწუნი.
ექსპერიმენტს რაც შეეხება, გაამართლა, უფრო ენერგიულად ვიყავით, მეტს ვინძრეოდით და სურათებიც უფრო მეტი დაფიქსირდა. მუსიკა კი რატომღაც სულ ერთნაირი იყო, თითქოს სიმღერების თანმიმდევრობაც არ შეცვლილა წინა ივენთების მერე, რაც ბოლოსკენ უკვე მომბეზრდა, მაგრამ ისევ და ისევ პოზიტიურ პოზიციას ავირჩევ და იმედს ვიტოვებ, რომ უფრო მრავალფეროვანი სეტები იქნება მომავალში, ყველაფერი ხომ თავიდანვე იდეალური არასდროს არის.

შეიძლება იყო კიდევ რაღაცეები რისი გაკრიტიკებაც შეიძლება, მაგრამ არ მინდა ამაზე გადავიტანო ყურადღება მხოლოდ იმიტომ, რომ მთავარი მიზანი და ფუნქცია ივენთმა ათიანზე შეასრულა - ჩემთვის ყოველ შემთხვევაში. ხოლო მათ ვისაც ჩემსავით რიგში მოუწიათ ყურყუტი, ან კიდევ საერთოდ ვერ მოხვდნენ გემზე, გირჩევთ არა 3-4 საათით გვიან არამედ 1 საათით ადრე მაინც მიხვიდეთ ივენთზე და პრეტენზიების რაოდენობაც მნიშვნელოვნად დაიკლებს!

რა მოხდა კრუიზის სახურავზე ანუ vol. 2

სახურავზე ჩატარებულმა ივენთმა რომ წარმატებით ჩაიარა, ეს მე მგონი უკვე ცხადია. შემდეგი სერია 12 ივნისს შედგა. სწორედ ამ უიქენდს დაემთხვა ალტერვიზიის ფესტივალი, რომელიც ერთ-წლიანი პაუზის შემდეგ დაბრუნდა, თუმცა მოდი ამას ცალკე პოსტს დავუთმობ.
შაბათს სწორედ ალტერვიზიაზე აღმოვჩნდი და ამიტომაც კვირა შედარებით მეტად გათიშულმა გავატარე, თუმცა Roofზე არწასვლა აშკარად არ შეიძლებოდა, დღისით შევიტყვე რომ ამჯერად თავშეყრის ადგილი რესტორანი კრუიზის სახურავი იქნებოდა. თავიდან გამეცინა, ბოლოს კრუიზში სამსახურის კორპორატიულ წვეულებაზე ვიყავი, და ვიღაცის კნავილის მოსმენა მიწევდა ტრადიციული ქართული სუფრების გარემოცვაში, რაც ჩემთვის პრინციპში თვითმკვლელობის ტოლფასია.
ადგილზე მისვლამდე მეგობრები ვნახე, სადღაც დიღომში სანამ ერთმანეთს ველოდით, კინაღამ ფოტოსესია მოვაწყეთ და ბევრი დაინტერესებული, უსაქმური თვალი მოვიზიდეთ დარწმუნებული ვარ. ნუ, რიტუალი ამჯერადაც არ შედგა და ამიტომ ფხიზელი და თავდაჯერებული გავეშურე კრუიზისკენ. დაახლოებით 8 საათი იქნებოდა, ერთი შეხედვითაც ჩანდა რომ უკვე იმაზე მეტი ხალხი ვიდრე წინა ჯერზე, თორში. ადგილი ბევრად დიდი და მოსახერხებელი იყო და ყველაზე მთავარი ისაა, რომ ადამიანებო, სულაც არაა საჭირო ალკოჰოლით გაითიშოთ იმისთვის რომ გაერთოთ, აი Roofზე ამაში საბოლოოდ დავრწმუნდი! დიჯეები, ისევე როგორც მუსიკა ფაქტიურად იგივე იყო, რაც პრინციპში არ იყო ხელისშემშლელი ფაქტორი. სხვა მომენტი იყო უფრო ყურადსაღები. წინა ივენთისგან განსხვავებით, ბევრი ა-ლა-ქლაბერი აღმოჩნდა ჩვენს გარემოცვაში, ბევრი თეთრ "საროჩკიანი" და "ტუფლებიანი" ტიპი, რომლებიც რატომღაც ჩვენთან გამოცეკვებას ცდილობდნენ. სამწუხაროა, რომ თბილისში ფეის კონტროლი როგორც ასეთი მაინც ვერ დამკვიდრდა ან ვინც ამ ფეისად დგას ის არ არის თვითონ გაცნობიერებული ვინ უნდა შეუშვას მსგავს ივენთებზე და ვინ არა. ყველაზე პიკი იყო როდესაც ერთმა სრულებით არაადეკვატურმა ტიპმა მხარზე მიკბინა, ხოლო ბარში ყინული არ მოიპოვებოდა. რა იქნებოდა, მთელი დღის და საღამოს განმავლობაში ბართან რიგი არ შემცირებულა, ისევე როგორც ტუალეტთან, რაც დამეთანხმეთ, პირდაპირპროპორციულია. უკვე დაიწყო პრობლემები შესვლასთან დაკავშირებითაც რასაც ის მოყვა რომ რამდენიმე ჩვენი მეგობარი, ვისაც მოსაწვევები ჰქონდათ, ვერ შემოვიდნენ, მაშინ როდესაც ჩემი ზემოთ ხსენებული "ტიპები" თავისას "ისწორებდნენ" და დარწმუნებული ვარ საერთოდაც აზრზე არ იყვნენ საიდან მოხვდნენ იქ, რას უსმენდნენ ან საერთოდ რა ხდებოდა გარშემო. ალბათ შეუძლებელია ასეთი "ჩეპეების" თავიდან არიდება, მაგრამ ამ "თავიდან არიდების მცდელობა" ხომ მაინც შეიძლება? ... მცდელობა შედგა კიდეც, თუმცა ამას უარესი გაუგებრობები მოყვა, რაშიც კინაღამ მეც აღმოვჩნდი. თუმცა ჯერ მეორე roofის მასალა:

რა მოხდა სახურავზე, vol 1

ეს დაიწყო 30 მაისს. ერთი ჩვეულებრივი კვირა დილის გათენებით. არაფრით განსხვავებული კვირა არ იყო, უბრალოდ თბილოდა და სახლში გაჩერება მთელი დღე ჩემნაირ მთელი კვირის განმავლობაში გადაქანცულ ადამიანსაც კი გულზე შემოეყრებოდა.
წინა რამდენიმე დღის განმავლობაში აქტიურად შეარდებოდა (არ შეიმჩნიოთ ფეისბუქური ტერმინოლოგია, მაინც ბოლოს ყველა გზა იქით მიდის) Roof Sundayz ივენთი, საკმაოდ გასაიდუმლოებული და დამაინტრიგებელი დახასიათებით, ანუ ადგილი ბოლო დღემდე გასაიდუმლოებული იქნებოდა, ისევე როგორ ლაინ-აფი. ერთადერთი რაც ინტერესს იწვევდა იყო ბევრი საერთო მეგობრის ეთენდინდი და ისევ და ისევ ღია ცის ქვეშ ჩატარების ხიბლი, ანუ სადღაც სახურავზე.
თბილისში რომ ბევრი ივენთისთვის განკუთვნილი სახურავი არ გვაქვს, ამას მაშინვე მივხვდი, როგორც კი ვეცადე გამეხსენებინა მსგავსი ადგილები. და მაინც, ვორჭოფობდი წასვლის თაობაზე, რომ არა ერთი კომენტარი ჩემი-ისევ-და-ისევ-ფეისბუქ-მეგობრისგან, რომელმაც ჩემი საყვარელი სიმღერის ბმულზე დამიწერა კომენტარი რომ სწორედ მის დაკვრას აპირებდა საღამოთი. ივენთი 3 საათზე იწყებოდა და ღამის 12-ის ნახევრამდე უნდა გაგრძელებულიყო. ვინაიდან მიჩვეულები ვართ საწყისი დროების დიდი ამპლიტუდით ვარირებას და თან ამასთან ერთად აშკარად არ უწყობდა მზე ხელს სახურავზე ყოფნას (გასარუჯად ამსვლელებს ხომ არ მივეკუთვნებით), ამიტომ 6 საათის შემდეგ გავედი სახლიდან. ექსპრომტად მეორე მეგობარს შევხვდი, სანამ ველოდი რუსთაველზე ბევრი წრე დავარტყი, ქვევიდან, ზევიდან, პარალელური ქუჩებიდან, ყველა მხრიდან და საბოლოოდ სასტუმრო "თორის" შესასვლელთან მოსაწვევების გარეშე მივედით. ჩემი ფეისბუქის-მეგობარი-დიჯეი ჯერ არ ჩანდა, დაცვა კი ზედმეტად კეთილმოსურნე ჩანდა და რომ გაიგო წუთი წუთზე მოსაწვევი გვექნებოდა, მის გარეშე შეგვიშვა (ეს კეთილმოსურნეობა ეჭვი მაქვს ალკოჰოლის ჭარბად მოხმარებამ გამოიწვია, მაგრამ მთავარი ხომ მაინც შედეგია).
პირველი შთაბეჭდილება იმაზე უკეთესი იყო ვიდრე მოველოდი. არა-ვაკანდური-ყოფილ-ნაით-ოფისური-სახეები უკვე ქმნიდა იმის წინაპირობას რომ აქ საკმაოდ დიდხანს დავრჩებოდი. მუსიკაც სასიამოვნოდ ვიბრირებდა. წინა პოსტში რომ წმინა რიტუალი ვახსენე, იმის გარეშე მივედით და შესაბამისად წყურვილი მკლავდა, ბართან დიდი რიგიც არ იყო და ვოდკა+XL მოვითხოვე. ჩემს გვერდით ორი ბიჭი იდგა, სავარაუდოდ ბარმენის ნაცნობები, ან უბრალოდ შედარებით ცნობადი სახეები. ტენდენციურმა ბარმენმაც არც აცია, არც აცხელა, 3 პლასტმასის ჭიქა გვერდიგვერდ დადგა, ორში ნორმალური და თანაბარი რაოდენობის ალკოჰოლი ჩაასხა, ერთი კი იმის ნახევარი, შემდეგ დაამატა XL და რასაკვირველია ის მესამე ჭიქა მე გადმომცა. არ ვიყავი ეტყობა გახურების ხასიათზე და გამოვართვი (თბილისი ხომ პროვინციული ქალაქია, აჰა თქვენ ერთ-ერთი დამადასტურებელი მაგალითი).
ასე იყო თუ ისე, დრო გადიოდა, ხალხის რაოდენობა შესაბამისად იზრდებოდა, მუსიკა კიდევ უფრო უკეთესი ხდებოდა, ზოგიერთ დიჯეის პირველად მოვუსმინე, სანდერსა დამამახსოვრდა, Ujin Ray, გიო ბებიავა, ზუკამ კეთილი ტრეკები დაუკრა (მაგრამ ის მაინც არა, რასაც დღისით შემპირდა), სუმომ კი ფალკე გაიხსენა და ჩემი სრული აჟიტირება გამოიწვია. ფრედი ხომ პირველი ალტერვიზიის მერე ჩემი აბსოლუტური ფავორიტი გახდა და დიდი იმედი მაქვს თუ ისევ თბილისში არა, სადმე, მსოფლიოს რომელიმე კუთხეში მექნება ბედნიერება მოვუსმინო. იყო რამდენიმე არა გამორჩეული დიჯეიც,
ადგილიდან განძრევა რომ არ მოგინდებოდა, მაგრამ ნუ მაქსიმალისტობას უკან მოვიტოვებ და პოზიტიურ განწყობას ვინარჩუნებ.

ბევრი ნაცნობი დავაფიქსირე, ბევრი უცნობი ნაცნობი გახდა. ორგანიზება ივენთს აშკარად არ აკლდა, რაც გეგეშას დამსახურება იყო და იმდენად კმაყოფილი წამოვედი, რომ 100%-ით ვიცოდი შემდეგ ივენთს არ დავაკლდებოდი. წინასწარი ინფოს მიუხედავად, აღმოჩნდა რომ სახურავები ქართველი დიჯეების მუსიკით მხოლოდ ორ კვირაში ერთხელ შეიმოსება.
და ისევ რამდენიმე ფოტო შემთხვევის ადგილიდან:

ამასობაში კიდევ ორი Roof ჩატარდა, თუმცა ამაზე ცალკე და ოდნავ მოგვიანებით.
და ბოლოს ის რასაც აუცილებლად უნდა მოუსმინოთ:

What happened at Lisi Lake

ყველაფერი იმით დაიწყო რომ ფოტოაპარატი მომპარეს. მე - ფოტომანიაკს (დავაკონკრეტებ, არა ფოტოგრაფს). უბრალოდ ჩემი მანიაკალური გატაცება ფოტოგრაფიით ჯერ კიდევ ღრმა ბავშვობაში დაიწყო, როდესაც ფოტოაპარატი არ მქონდა და მობილურით ვაფიქსირებდი ხოლმე ამა თუ იმ კადრს და შემდეგ ჩემს My Space გვერდზე ვდებდი. მაშინ ეს სოციალური ქსელი ერთობ ნოვატორული იყო, არც შეედრებოდა Hi5-ს და სხვა ბავშვობებს. მერე, თანდათან, როგორც ყველაფერი სხვა, მანაც გაითქვა სახელი, იმ დონეზეც კი რომ უკვე ალბომების დაჰაიდება დავიწყე, პრივატ ექაუნთზე გადავედი და მრავალ სხვა მაქინაციას მივმართე, რომ შემთხვევით შემობოდიალებულ ვიზიტორს ჩემი ცხოვრების შესახებ ბევრი ვერაფერი ინფორმაცია მიეღო.
ცოტა შორიდან დავიწყე ხომ? ნუ, კარგი, დავუბრუნდეთ იმას რომ ეს ჩემი გაქუცული ფოტოაპარატი, რომელიც ყოველდღე ჩანთაში მედო მიუხედავად იმისა მზე იყო თუ წვიმა, ცუდ განწყობაზე ვიყავი თუ გადასარევზე და როდესაც დავაფიქსირე ის ფაქტი, რომ ჩემი ჩანთა რამდენიმე გრამით მსუბუქი იქნებოდა, მეგონა ჭკუიდან შევიშლებოდი. თუმცა, მსგავსი არაფერი მომხდარა. ჩემმა მეგობარმა უფრო განიცადა მე მგონი ეს ფაქტი. მე კი დამშვიდებული ვფიქრობდი მის შემცვლელზე.
შემცვლელი სულ ცოტა ხანში გამოჩნდა. თავის ფუნქციას მშვენივრად ასრულებს და სულ ცოტა მოდიფიკაციებიც სჭირდება, რასაც იმედია მალე მოვაბამ თავს. ალბათ გაგიჩნდება კითხვა, რა შუაშია ფოტოაპარატი იმასთან, თუ რა ხდება თბილისში. როგორ არ არის? შუაში კი არა თავშია. სად ის შენ თავად რომ აფიქსირებ იმას რაც გარშემო ხდება და სად სხვის გამოდებულ ფოტოებს რომ ათვალიერებ და ფიქრობ რომ ამა თუ იმ მოვლენის აღბეჭდვა შენც შეგეძლო.
მოკლედ, ამ ბლოგის არქივსაც სწორედ იმ მომენტიდან დავიწყებ, როდესაც ჩემი ახალი აპარატით პირველ ივენთზე აღმოვჩნდი. სწორედ მისი დამსახურებაა, თარიღებიც რომ ზუსტად მახსოვს და არ მიწევს Facebook-ზე past event-ებში ქექვა.

სიტუაცია ლისის ტბაზე დაიგეგმა. ზაფხულში ღია ცის ქვეშ მუსიკის მოსმენას რა სჯობს არა? მითუმეტეს როცა წინ ყველა ივენთს დიდი რიტუალები უძღვის, კერძოდ მიხვდებით ალბათ ალკოჰოლით სისხლის გამდიდრებას რომ ვგულისხმობ. მაშინ არც კი გაგვივლია აზრი რომ ჩვენს საყვარელ დემოკრატიულ და ხალხის მოყვარულ ქვეყანაში აიკრძალებოდა და უფრო მეტიც, ჯარიმები დაწესდებოდა ამ კეთილი საქციელისთვის.

იპოდრომიდან ლისზე ტაქსით დავიძარით, ადგილმდებარეობა ზუსტად არ ვიცოდით, რათქმაუნდა არც ტაქსის მძღოლი იყო აზრზე, თბილისელი ტაქსისტების 99% ხომ არათბილისელია. მაშ ასე, ისევ და ისევ ჩვენნაირმა ხალხმა გაგვიკვალა გზა და აღმოვჩნდით (არა)განათებულ მინდორში. ნაცნობებს კი არა საკუთარ თავს ვერ ვპოულობდით, ყველაფერთან ერთად ბევრი მინდორში უხვად იყო ორმოები და რომ არა მანათობელი მობილური ტელეფონები, რწყილი და ჭიანჭველას მაგალითი არაერთჯერადად განმეორდებოდა (ახლაც არ ვარ დარმუნებული რომ რომელიმე თქვენგანმა იქ არ ამოყო თავი).
მუსიკა? განძრევა შეიძლებოდა, თუმცა რამდენადაც ცოტათი მოძველებულ ამბავს ვიხსენებ, ჟღერადობით დიდად კმაყოფილი არ ვიყავი. ყველაზე მეტად Forestის სეტმა წამოიღო ემოციები, თუმცა იქაც ერთგვარი "ჩეპე" მოხდა, როდესაც ე.წ. ვილი ლის ანუ გრინჩს ხმა გაუთიშეს თუ რაღაც ელექტრო პრობლემა იყო, რის შედეგადაც მისი კომენტარი ასე ჟღერდა: "ძლივს გავხურდი და მაინცდამაინც ახლა". ანუ თუნდაც ეს იმაზე მიუთითებს რომ არ იყო იდეალური სიტუაცია გასახურებლად. რამდენიმე ადამიანმა ღია ცის ქვეშ ყოფნას ანტიდოტში წასვლა და ჟორჟიკას მოსმენა არჩია და ჩვენც იქით გვექაჩებოდა, მაგრამ ნურას უკაცრავად. ვაფიქსირებ ჩემს სუბიექტურ აზრს: ოთხ კედელში გამოკეტვას და ბუღში ხტუნაობას, არჩევანი თუ მაქვს აუცილებლად გარე ივენთებს ვამჯობინებ.
ასე იყო თუ ისე, ბოლომდე მაინც არ დავრჩით, არც გული დამწყვეტია წამოსვლისას. ბოლო დროს დამჩემდა ღამის თბილისში სეირნობა ერთ ან ორ მეგობართან ერთად. არც ის ღამე იყო გამონაკლისი და ღამის 3 საათზე შუა პავლოვზე რამდენიმე ჩვენნაირი მოსეირნე შემოგვხვდა. აღმოვაჩინეთ რომ ისინიც ლისიდან მომავალი ზედმეტად ჩვენნაირები იყვნენ და ერთად გავუყევით გზას.
ხანდახან რა ბედნიერებაა, როდესაც სრულებით უცხო ადამიანები ერთმანეთს უგებენ, ერთად იცინიან, ხუმრობენ და ის შემთხვევითი ურთიერთობა კარგ ნაცნობობაში გადაიზრდება ხოლმე. ასეთ დროს ჰუმანების ბუნებას კიდევ უფრო კარგად ვწვდები. და ბოლოს რამდენიმე კადრი ზაფხულის პირველი დღეების ამ ღამიდან.

და ერთი ვიდეოც, რომელიც ხარისხით ვერ დაიკვეხნის მაგრამ მაინც ყურსაჩინოებისთვის გამოდგება

და მაინც რა ხდება თბილისში?

თბილისი გამოცოცხლდა თითქოს.
 
ზაფხულის ცხელ დღეებში განსაკუთრებით ემჩნევა გააქტიურება ქალაქს. ჯერ მარტო ქუჩაში სეირნობისას ბევრად მეტ ნაცნობ სახეს ვხვდები, ალბათ ზამთრის სუსხმა და გაზაფხულის გადაუღებელმა წვიმებმა თავისი ქნა და დაუოკებელი მზე უკვე დიდად არავის აწუხებს. კი, ზოგი იმას უჩივის რომ უკვე სუნთქვა შეუძლებელია, მაგრამ მიუხედავად ამისა ქალაქი სავსეა, ქვაფენილები გადათელილი და რაც მთავარია რაც უფრო მეტი ივენთი იდება, მით მეტია მათზე მოთხოვნა.

და მართლაც, რა უნდა გააკეთო ერთ-ერთი პროვინციული ქვეყნის,პროვინციულ ქალაქში გარდა იმისა, რომ ალკოჰოლი შთანთქა ზომიერი და ცოტაც უზომო რაოდენობით და თავდავიწყებით იცეკვო იმის ფონზე კი არა რასაც შენი საყვარელი მუსიკა ქვია, არამედ უბრალოდ მუსიკის ფონზე. რატომ პროვინციული? ამას სულ ცოტა ხანში დავასაბუთებ.

აქ განიხილება ის ძირითადი მოვლენები, რომლების ორგანიზებაც ხდება და რახან გაგონილს , საკუთარი თვალით დანახული სჯობს, ამიტომ თავს არ მოგახვევთ ჩემს აზრს, მაგრამ აი იმას კი აუცილებლად დავაფიქსირებ, რასაც თავად ვხედავ.